ریکن یاماموتو برنده پریتزکر 2024
ریکن یاماموتو به خاطر طراحی‌هایی شناخته می‌شود که مرز بین فضاهای عمومی و خصوصی را محو می‌کند و بر ایجاد جامعه و تعامل اجتماعی تأکید دارد. در اینجا حدود ۳۰۰ کلمه درباره ویژگی‌های پروژه‌های او آورده شده است:
پروژه‌های یاماموتو، که در ژاپن، چین، کره جنوبی و سوئیس قرار دارند، شامل انواع مختلفی از ساختمان‌ها مانند خانه‌های خصوصی، مجتمع‌های مسکونی، مدارس، دانشگاه‌ها، موزه‌ها و ایستگاه‌های آتش‌نشانی هستند. ویژگی مشترک این آثار، استفاده از شفافیت، تراس‌ها و بالکن‌ها برای تشویق تعامل اجتماعی و ایجاد حس تعلق در جامعه است. برای مثال، در پروژه GAZEBO (۱۹۸۶، یوکوهاما)، خانه شخصی خودش، او از تراس‌ها و پشت‌بام‌ها برای دعوت از همسایگان به تعامل استفاده کرده است. پروژه دیگری مثل Ishii House (۱۹۷۸، کاوازاکی) برای دو هنرمند طراحی شده و شامل یک اتاق پاویون‌مانند است که به بیرون گسترش می‌یابد و به‌عنوان صحنه‌ای برای اجراهای عمومی عمل می‌کند.
در پروژه‌های بزرگ‌تر مانند Hotakubo Housing (۱۹۹۱، کوماموتو) با ۱۱۰ واحد مسکونی، یاماموتو یک فضای سبز مرکزی طراحی کرد که فقط از طریق واحدهای مسکونی قابل دسترسی است، تا حریم خصوصی را حفظ کند و همزمان تعاملات اجتماعی را ترویج دهد. پروژه‌های او همچنین از مواد ساده و ساختارهای مدولار بهره می‌برند، مثل استفاده از شیشه و فولاد، که هم زیبایی‌شناختی و هم عملکردی هستند.
یاماموتو بر این باور است که معماری باید جامعه را تقویت کند و نه فقط حریم خصوصی را برجسته کند. او در پروژه‌هایی مثل Yokosuka Museum of Art (۲۰۰۶) و Tianjin Library (۲۰۱۲) با طراحی فضاهایی که به طبیعت و محیط اطراف متصل هستند، این فلسفه را دنبال می‌کند. هدف اصلی او ایجاد فرصت‌هایی برای دیدارهای خودجوش و تقویت حس مشترک بودن در فضاهای زندگی است، که این رویکرد او را به یکی از تأثیرگذارترین معماران معاصر تبدیل کرده است.
1403/01/20
گزارش از مسعود مصیبی
